Η Παναγία σκεπάζει τους Έλληνες με πολλή αγάπη!

Mνήμες, πληγές και Άνθρωποι!!!

Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ έκανε την εξής εξομολόγηση:

«Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο, στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική  κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητικήφιλοξενία.

Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος. Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα ν' ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα και τη ρώτησα. Είστε από εδώ; Μάλιστα. Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς». Και γράφει ο Κέστνερ. «Η απάντηση, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί». Απαντά η γυναίκα. «Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα 41 με 44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να 'ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου».

Μια εικόνα που μιλάει...

Η ΕΛΛΗ ΣΤΗΝ ΤΗΝΟ!

Μία επιβράβευση που φοριέται! 55ο Νηπιαγωγείο Πατρών

 Ένα μήνα μετά την έναρξη της νέας χρονιάς και βρήκαμε πολλά πράγματα στα παιδιά που άλλαξαν προς το καλύτερο! Μπράβο λοιπόν που γνωρίστηκαν, που σέβονται κάποιους βασικούς κανόνες, που μαθαίνουν να μαζεύουν τα πράγματά τους, που  τρώνε παρέα, που προσπαθούν να χαλαρώνουν, που στρώνουν τα κρεβάτια τους, που ακούγονται περισσότερα γέλια από κλάματα  και άλλα πολλά!
 

Παίζοντας με Σχήματα- Πού είναι η θέση του; 55ο Νηπιαγωγείο Πατρών

Κατασκευάζοντας ένα παιχνίδι αντιστοιχίσης σχημάτων με το αποτύπωμά τους σε χαρτόνι (Η ιδέα είναι πρόταση συναδέλφων από τα Χανιά που συμμετείχαν σε δράση της Συμβούλου τους).

Παγκόσμια Ημέρα Πλυσίματος Χεριών

Οι χελώνες το φθινόπωρο ετοιμάζονται να κοιμηθούν!

Η ΤΑΞΗ

Εστολίσαμε την τάξη

με της δάφνης τα κλωνάρια

να γιορτάσουμε και φέτος

τα γενναία παλληκάρια.

Εστολίσαμε την τάξη

με ωραία σημαιάκια

και γιορτάζουμε το ΟΧΙ

του σχολείου τα παιδάκια.

ΣΗΜΑΙΑ

Όταν βλέπω στο κοντάρι

την Ελληνική σημαία

που ‘ναι άσπρη και γαλάζια

και περήφανη κι ωραία

στέκομαι και την κοιτάζω

και μ’ αγάπη τραγουδώ

ζήτω γαλανή σημαία

Έλληνας είμαι εγώ.

ΠΙΝΔΟΣ

Στης Πίνδου τα ψηλά βουνά

οι Έλληνες και πάλι

καινούργιες δάφνες κόψανε

διώχνοντας τον εχθρό.

Και τ’ ΟΧΙ αντιλάλησε

απ’ άκρη ως άκρη ως πέρα

και η βοή ΑΕΡΑ

στα Ελληνικά βουνά.

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΧΙ

Κάτω απ’ τη σημαία

στο σχολείο μπροστά

τα παιδιά γιορτάζουν

Τα ελληνοπούλα.

Όχι στους τυράννους,

Όχι στη σκλαβιά,

Ζήτω η ειρήνη,

Ζήτω η λευτεριά.

Ύστερα στο ηρώο

στέκουν σιωπηλά

κι ακουμπούν στην πλάκα

αγριολούλουδα.

ΖΗΤΩ ΤΟ 40

Είμαι τώρα ένα παιδάκι,

μα μια μέρα θα με δείτε

που θα γίνω φανταράκι

και θα με χειροκροτείτε.

Θάμαι τότε παλληκάρι

και στο νου μου θάχω πάντα

με πολύ-πολύ καμάρι

τους λεβέντες του Σαράντα.

Ελληνοπούλα

Ήμουν Ελληνοπούλα

με φλόγα στην ψυχή

μια μέρα του Σαράντα

στης Πίνδου την κορφή.

Έπεσα εκεί για πάντα,

πατρίδα μου γλυκιά,

θυσία για την Ελλάδα

και για την λευτεριά.

ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 40

Δεν θα φωνάξω όχι εγώ,

ούτε θα πω αέρα,

ένα μονάχα θε να πω

στον κόσμο πέρα ως πέρα

Να μην ξεχάσουμε ποτέ

τους ήρωες του '40

που τη ζωή τους δώσανε

για ελεύθερη Ελλάδα.

Δουλεύοντας τα Ανθρώπινα Δικαιώματα

Καλό μήνα!

Χ.Β.

Ημέρα ηλικιωμένων!

Κατά την πυρπόληση της Τροίας οι κάτοικοι έφευγαν 
πανικόβλητοι παίρνοντας ο καθένας τους ό,τι θεωρούσε πιο 
πολύτιμο. Άλλοι τα τρόφιμα, άλλοι το ρουχισμό τους, άλλοι τα 
χρυσαφικά τους.
Ένας, όμως, έφευγε μέσα από             τις φλόγες φορτωμένος στους ώμους του τον γέροντα πατέρα του. Τον θεωρούσε το πολυτιμότερο που είχε. Την πείρα του και τη σοφία του την μέτραγε σαν θησαυρό ανεκτίμητο.
Η ιστορία κράτησε το όνομά του. Λεγόταν Αινείας. Και η λαϊκή παροιμία είπε:

«Να πουλάς χρυσάφι και ν’ αγοράζεις Γέρο».