Χριστούγεννα του Γ.Βερίτη

Νυχτωμένοι στρατοκόποι,
στα σκοτάδια που γυρνάτε,

σαν τι να ’ναι που ζητάτε;
Τόσος δρόμος, τόσοι κόποι
μεσ’ στο σκοτεινό στρατί
τ’ ανηφορικό, γιατί;
νυχτωμένοι στρατοκόποι;

Να! Σε λίγο αρχίζ’ η μπόρα:
Σύγνεφα, βροντή, καπνός.
Και το λιγοστό αστροφώς
που σιγοφέγγει τώρα
όπου ναν’ κι αυτό θα σβύσει.
Και σεις τρέχετε, γυρνάτε,
λες και βιάζεστε να πάτε
σε νυκτερινό μεθύσι.

....................................

-Τι ζητάμε; Φως, διαβάτη;
Είν’ ο πόθος ο βαθύς
κάθε ανθρώπινης ψυχής.
Σαν ποιο ναν’ το μονοπάτι,
που στο Φως θε να μας φέρει;
Αχ! κανείς μας δεν το ξέρει.

Φως ζητάμε, Φως διαβάτη.
Πήραμ’ ένα γιδοστράτι
Και χαθήκαμε στα σκότη,
απ’ την πρώτη μας τη νιότη,
και ζητάμε κι όλο πάμε
κι όσο πάμε και ζητάμε.

Πόσα χρόνια πάνε τώρα;
Χίλια; Δυό χιλιάδες; Τρεις;
Μέτρησέ μας τα αν μπορείς.
Με την ίδια πάντα φόρα,
Στο σκοτάδι, στ’ αστροφώς,
τριγυρνάμε σαν αλήτες,
νυχτωμένοι, παρωρίτες,
και γυρεύουμε το Φως.

Πήγαμε στη Βαβυλώνα,
στο Θιβέτ, στην Καρχηδόνα,
στης Αιγύπτου τις ερμιές.
...................................
ως την Κίνα κι ως τη Ρώμη.

Τίποτα! Νεκρές ελπίδες!
Δεν ευρήκαμε παρά
λιγοστές χλωμές ακτίδες.
Φως ζητάμε, Φως, διαβάτη.
.....................................

Ήταν φώτα, χίλια φώτα
μα δεν ήτανε το Φως…

Και κινήσαμε και πάλι
Και ριχτήκαμε ξανά
στα λαγκάδια, στα βουνά,
στα σκοτάδια και στην πάλη.

Και γυρνάμε σαν αλήτες,
νυχτωμένοι παρωρίτες
στο σκοτάδι, στ’ αστροφώς.
Αχ! πονόψυχε διαβάτη,
πες εσύ, ποιο μονοπάτι,
θα μας φέρει προς το Φως;

-Κουρασμένοι στρατοκόποι,
που σας είδαν τόσοι τόποι,
....................................
πάρτε και το μονοπάτι
το φτωχό, που θα σας βγάλει
προς της Βηθλεέμ τη χώρα.

Είν’ το ίδιο το στρατί
το ματόβρεχτο που φθάνει
στο μαρτυρικό στεφάνι
κι ως το Γολγοθά κρατεί.
Ακολουθάτε το, ακολουθάτε:
Απ’ τη Φάτνη ως το Σταυρό
μπόρεσα και γω να βρω
τ’ άυλο Φως π’ αναζητάτε.

Καλά και Ευλογημένα Χριστούγεννα!

Η όμορφη φάτνη μας στην Πλατεία Γεωργίου

Κάλαντα από τη Χορωδία Νηπιαγωγών στην Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης Δυτικής Ελλάδας

Επίσκεψη αγάπης στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείο Παίδων

Παιδί μου, σε αγαπώ!

Σήμερα γιορτάζουν τα παιδιά, αφού η 11 του Δεκέμβρη είναι αφιερωμένη σε αυτά! 
Βέβαια τα παιδιά γιορτάζουν κάθε μέρα αλλά η συγκεκριμένη είναι μία μέρα που πέραν της χαράς φέρει στην δημοσιότητα προβλήματα που βιώνουν εκείνα ανά τον κόσμο.
Λίγα λόγια για την ιστορία της ημέρας.

Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που αποτελεί το πλέον αποδεκτό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως, υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμβρίου του 1989. Την έχουν επικυρώσει όλα τα κράτη του κόσμου, εκτός των ΗΠΑ και της Σομαλίας (η χώρα μας την επικύρωσε στις 2 Δεκεμβρίου 1992 με τον νόμο 2101), και τα 54 άρθρα της καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών που χωρίζονται σε 4 τομείς: Δικαιώματα Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προστασίας και Δικαιώματα Συμμετοχής.

Κατασκευή με άχρηστα υλικά από το 55ο Νηπιαγωγείο

Καλωσορίσατε στο Νηπιαγωγείο!

ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ

( Στίχοι: Α. Μαντέλη  Μουσική: Σ. Μασσαχός)

Στο νηπιαγωγείο θα πάμε με χαρά

Να μάθουμε τον κόσμο, ν’ ανοίξουμε φτερά

(χαρτόνι και ψαλίδι, πηλό, νερομπογιά

Θα φύγουμε ταξίδι και θα σας πούμε γεια) δις

Θα γίνουμ’ όλοι φίλοι, θα παίξουμε πολύ

Μετά το φαγητό μας θα βγούμε στην αυλή

(κι αν τσακωθούμε λίγο, δε θα ‘ ναι για πολύ

Και πάλι θα τα βρούμε μ’ ένα γλυκό φιλί.) δις 

Καλό Χειμώνα! Καλό μήνα!

Τραγούδι για τους Κανόνες της τάξης μας

Στίχοι: Άννα Μαντέλη

Μουσική: Σπύρος Μασσαχός

  ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ

( Στίχοι: Α. Μαντέλη  Μουσική: Σ. Μασσαχός)

Για να είναι μες στην τάξη

Όλα πάντοτε σε τάξη

Κι η δασκάλα μας να είναι

πάντα χαμογελαστή

έχουμ’ όλοι αποφασίσει

και ομόφωνα ψηφίσει

τους κανόνες να τηρούμε

που’ ναι σ’ όλους αρεστοί.

Το χεράκι μου σηκώνω

Όταν θέλω να μιλήσω,

Μα ποτέ δεν το απλώνω

Φίλο ή φίλη να χτυπήσω.

Όταν κάποιος μες στην τάξη

Έχει κάτι για να πει

Όλοι οι άλλοι τον ακούμε,

Δε μιλάμ ‘ όλοι μαζί.

Τα βιβλία δεν τα σκίζω

Και αργά τα ξεφυλλίζω

Μες στην τάξη εγώ δεν τρέχω

Έχω μάθει να προσέχω.

Τα σκουπίδια στο καλάθι

Των αχρήστων τα πετάω

Το ‘χετε νομίζω μάθει

Πως την τάξη μου αγαπάω.

Τραγούδι για το Φθινόπωρο

Α΄ Στροφή:  Φ.Χατζηχάννα

Β΄Στροφή: Άννα Μαντέλη

Μουσική: Σπύρος Μασσαχός

Έργα τέχνης από… άχρηστα αντικείμενα!

Η Βρετανίδα καλλιτέχνιδα Jane Perkins αναδημιουργεί κλασικά έργα τέχνης και γνωστά πορτρέτα διάσημων ζωγράφων χρησιμοποιώντας χιλιάδες πολύχρωμα αντικείμενα που βρίσκει γύρω της. Από κουμπιά σε διάφορα σχέδια και σχήματα μέχρι πλαστικά μαχαιροπίρουνα και τουβλάκια lego, η δημιουργός έχει μια μεγάλη γκάμα υλικών που χρησιμοποιεί στις συνθέσεις της. Λατρεύω τα κουμπιά, τα κοχύλια, τα πλαστικά κουτάλια και τα μανταλάκια. Διαρκώς ψάχνω για… σκουπίδια. Τα καθαρίζω, τα χρωματίζω κάποιες φορές για να ταιριάζουν στο εκάστοτε θέμα και συνεχίζω…», λέει η ίδια. Το αποτέλεσμα είναι το λιγότερο εντυπωσιακό και κάθε φορά η ίδια αισθάνεται πολύ υπερήφανη για την προσπάθεια.

   

 

http://www.adiexodos.gr/2014/02/blog-post_8832.html 
Via

Φθινοπωρινή Κυριακή

Κουμπιά!

Από το διαδίκτυο

Καλό μήνα!

Από το διαδίκτυο

Χρόνια Πολλά! Η Παναγία να μας σκεπάζει πάντοτε!

Μια μητέρα αναθέτει το παιδί της στη Μεγάλη Μάνα των Ελλήνων

Σαν έρθει το Φθινόπωρο

Μια φωτισμένη δασκάλα!!!

Καθώς στεκόταν μπρος στην τάξη της την Ε' δημοτικού, την πρώτη ημέρα του σχολείου η κυρία Τζοβάννα είπε στα παιδιά ένα ψέμα. Όπως οι περισσότερες δασκάλες, κοίταξε τους μαθητές της και είπε ότι τους αγαπούσε όλους το ίδιο.
Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, διότι εκεί στην μπροστινή σειρά, βυθισμένο στο κάθισμά του ήταν ένα μικρό αγόρι, ο Μάνος Μανούσας.  Η κυρία Τζοβάννα είχε παρακολουθήσει τον Μάνο την προηγούμενη χρονιά και είχε προσέξει ότι ο Μάνος δεν έπαιζε καλά με τα άλλα παιδιά. Τα ρούχα του ήταν τσαλακωμένα. Πάντα φαινόταν ότι χρειαζόταν μπάνιο. Και ο Μάνος μπορούσε να είναι πολύ δυσάρεστος.
Στο σχολείο που δούλευε η κυρία Τζοβάννα έπρεπε να επιθεωρήσει του κάθε μαθητού το ιστορικό.  Άφησε του Μάνου το ιστορικό να το διαβάσει τελευταίο. Όταν όμως διάβασε το ιστορικό που έγραφαν οι προηγούμενες δασκάλες έμεινε έκπληκτη!
Η δασκάλα της Α' δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος είναι ένα φωτεινό παιδί με έτοιμο πάντα το χαμόγελο. Κάνει τις εργασίες του σωστά και προσεγμένα, και έχει καλούς τρόπους. είναι χαρά να τον έχουμε κοντά μας».
 Η δασκάλα της Β' δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος είναι άριστος μαθητής. Αγαπητός από τους συμμαθητές του, αλλά φαίνεται προβληματισμένος εξ αιτίας της μητέρας του που έχει μια ανίατη ασθένεια, η ζωή στο σπίτι θα είναι δύσκολη».
 Η δασκάλα της Γ' δημοτικού έγραφε: «Ο θάνατος της μητέρας του ήταν πολύ σκληρός και οδυνηρός για αυτόν. Προσπαθεί να κάνει καλά τις εργασίες του, αλλά ο πατέρας του δε δείχνει πολύ ενδιαφέρον. Η ζωή του σπιτιού σύντομα θα τον επηρεάσει εάν δε παρθούν ορισμένα μέτρα».
 Η δασκάλα της Δ' δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος έχει αποσυρθεί και δεν δείχνει ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη».
 Διαβάζοντας όλα αυτά η κυρία Τζοβάννα κατάλαβε το πρόβλημα και ντράπηκε πολύ για τον εαυτό της.
Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν οι μαθητές της τής έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα. Όλα ήταν διπλωμένα σε πολύχρωμα χαρτιά με ωραίους φιόγκους, εκτός από του Μάνου. Το δώρο του ήταν άγαρμπα διπλωμένο σε μια καφετιά χοντρή σακούλα του μανάβη. Η κυρία Τζοβάννα δυσκολεύτηκε να το ανοίξει εν μέσω των άλλων δώρων.
Μερικά παιδιά άρχισαν να γελάνε όταν έβγαλε από τη σακούλα ένα βραχιόλι που λείπανε μερικές από τις ψεύτικες αδαμάντινες χάντρες και ένα μπουκάλι ένα τέταρτο γεμάτο άρωμα.
Αλλά έπνιξε τα γέλια των μαθητών καθώς είπε θαυμαστικά πόσο όμορφο ήταν το βραχιόλι φορώντας το στο χέρι της και βάζοντας μερικές σταγόνες στον καρπό του χεριού της.
Ο Μάνος έμεινε λίγο παραπάνω στο σχολείο στο σχόλασμα για να πει «κυρία Τζοβάννα σήμερα μυρίζατε όπως ακριβώς μύριζε η μαμά μου».
Όταν έφυγαν τα παιδιά, έκλαιγε για περίπου μισή ώρα. Από εκείνη την ημέρα η κυρία σταμάτησε να διδάσκει ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Έδειχνε ιδιαίτερη προσοχή στο Μάνο. Καθώς δούλευε μαζί του το μυαλό του ζωντάνευε. Όσο πιο πολύ τον ενθάρρυνε τόσο πιο γρήγορα ανταποκρινόταν.
Έως το τέλος του χρόνου ο Μάνος είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης του, και παρόλο το ψέμα ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο, η κυρία Τζοβάννα ευνοούσε τον Μάνο ιδιαίτερα.
Μετά από ένα χρόνο βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα της. Ήταν από τον Μάνο. Της έλεγε ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.
Πέρασαν έξι χρόνια πριν πάρει άλλο σημείωμα από τον Μάνο.
Της έγραφε ότι τελείωσε το Λύκειο και ήταν τρίτος στην τάξη του, και ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.
Μετά τέσσερα χρόνια πήρε άλλο ένα σημείωμα που της έλεγε ότι παρόλο που τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα κατάφερε να επιμείνει και να συνεχίσει τις σπουδές του, και ότι σύντομα θα αποφοιτούσε από το πανεπιστήμιο με τις μεγαλύτερες διακρίσεις. Την διαβεβαίωνε ότι αυτή ήταν η πιο αγαπητή δασκάλα που είχε σε όλη του την ζωή.
Πέρασαν ακόμη τέσσερα χρόνια και έφτασε ακόμα άλλο ένα γράμμα. Αυτή τη φορά εξηγούσε ότι αφού πήρε το δίπλωμά του αποφάσισε να προχωρήσει πιο πολύ και να κάνει διδακτορικό. Στο γράμμα εξηγούσε ότι αυτή παρέμεινε η πιο καλή και αγαπητή δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.
Μα τώρα το όνομά του ήταν πιο μακρύ Dr. Εμμανουήλ Σ. Μανούσος.
Η ιστορία δεν τελείωνε εκεί. Υπήρξε ακόμη ένα γράμμα εκείνη την άνοιξη. Ο Μάνος της ανακοίνωνε ότι είχε γνωρίσει μια υπέροχη κοπέλα την οποία θα παντρευόταν.
Της εξηγούσε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει πριν μερικά χρόνια και αναρωτιόταν αν θα συμφωνούσε να παραβρεθεί στο γάμο και να καθόταν στη θέση της μητέρας του γαμπρού.
Βεβαίως η κυρία Τζοβάννα δέχτηκε. Μαντέψτε! Στο γάμο φορούσε εκείνο το βραχιόλι που της είχε δωρίσει κάποια Χριστούγεννα - χρόνια πίσω.
Ναι, εκείνο το βραχιόλι που έλειπαν οι αδαμάντινες πέτρες.
Και βεβαιώθηκε ότι φορούσε το ίδιο άρωμα που θυμόταν ότι φορούσε η μητέρα του Μάνου στα τελευταία τους Χριστούγεννα μαζί.
Όταν συναντήθηκαν αγκαλιάστηκαν με στοργή. Ο κύριος Μανούσος ψιθύρισε στο αυτί της κυρίας Τζοβάννας «Σας ευχαριστώ κυρία Τζοβάννα που πιστεύατε σε μένα. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που με κάνατε να νιώθω σπουδαίος και μου δείξατε πως εγώ μπορούσα να διαφέρω».

Η κυρία Τζοβάννα με δάκρυα στα μάτια ψιθύρισε: «Μάνο μου, λάθος κατάλαβες. Εσύ ήσουν που δίδαξες σε εμένα πώς να διαφέρω. Δεν ήξερα πώς να διδάσκω μέχρι που σε γνώρισα».

Παγκόσμια ημέρα εκπαιδευτικού

Κωστή Παλαμά: Στον Δάσκαλο

Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτίσ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!

Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.

Σκάψε βαθειά. Τι κι’ αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι.

1η Οκτωβρίου: Παγκόσμια ημέρα των ηλικιωμένων

Καλό μήνα!

Φθινοπωρινές εικόνες

Χ.Β.

Καιρός για τρύγο!

Ελάτε να τρυγήσουμε!

Ζωγραφίζοντας Φθινοπωρινές εικόνες

Το Φθινόπωρο στην τέχνη

Φθινόπωρο με χορωδία Λάμπρου

Φθινόπωρο με Σπανουδάκη

Τραγούδι για το Σεπτέμβρη

Απ' τον πατέρα Φθινόπωρο
και τη μαμά βροχή
γεννήθηκε πρώτο παιδί

Σεπτέμβρης τ' όνομα του
κι ήρθε σαν δροσιά
απ' τ' ουρανού την αγκαλιά

Μαζί του ήρθε του τρύγου η χαρά
σταφύλια κόκκινα γλυκά και ζουμερά
Μύρισε ο μούστος έτρεξε κρασί
ο Διόνυσος και οι νύμφες του
χορέψανε τρελά ως την αυγή

Φίλους είχε μονάχα δύο
τα γκρίζα σύννεφα
και τον άνεμο

Μαζί του ήρθε του τρύγου η χαρά.

Πηγή: http://www.paidika.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=760&Itemid=83

Φθινόπωρο τραγούδι Β΄Δημοτκού

Ουρανός: Locomondo

Παναγία η ελπίς των απηλπισμένων

΄Αργος: Παναγία η Κατακεκρυμένη

Βγαίνει η βαρκούλα στη στεριά

Καλό Καλοκαίρι!

Ψηφιδωτό με σπόρους

ΤΟ ΠΟΤΑΜΑΚΙ

Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος: Νηπιαγωγείο Ματαράγκα

Μια Μητέρα, μα τι μητέρα!

Γιορτή της Μητέρας

Εικόνες από το διαδίκτυο Τραγούδι από το διαδίκτυο

Ένας αλλιώτικος Επιτάφιος! 2o Νηπιαγωγείο Πατρών

Η Ομάδα Αγάπης στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείο Παίδων